«اللهمّ ادخل علی اهل القبور السرور»

این عبارت خیلی خیلی قشنگ، فراز اول دعاییه که توصیه شده تو ماه مبارک بعد از نماز مغرب و عشاء بخونیم؛ حتما این روزا حسابی باهاش انس گرفتی.

یه بنده خدایی می گفت این دعا از یه جهت خیلی خاصه و اون اینه که تمام فرازهاش لفظ «کل» توشه؛ یعنی ما با این دعا در حق تموم مردم دنیا چه خوب، چه بد، چه مسلمون و چه کافر دعا می کنیم و این یکی از درس های ماه رمضونه که اونقدر شرح صدر پیدا کنی، اونقدر دلت لطیف و رقیق بشه که همه آدمای دنیا برات مهم بشن.

اما من حقیر میخوام از یه زاویه دیگه بهش نگاه کنم و اون این که کل فرازهای این دعا بر میگرده به خودم. خداییش نگاه کن ببین بد میگم؟!

اللهمّ ادخل علی اهل القبور السرور: این منم که دلم مرده، این منم که اگر چه جسمم زنده است اما روحم، قلبم بر اثر دوری از خدا مرده؛ واسه همینم منم یکی از اهالی قبور هستم و نیازمند سرور و نشاطم.

اللهمّ اغن کلّ فقیر: این منم که فقیرترین مردم نزد خدام، این منم که سخت نیازمند آغوش پرمهر خدام.

اللهمّ اشبع کلّ جائع: این منم که سخت تشنه رحمت بی حد و اندازه خدام.

اللهمّ اکس کلّ عریان: این منم که نیازمند ستر و پوشش خدام تا گناهام باعث رسواییم پیش خلق نشه.

اللهم فرج عن کل مکروب: این منم که دچار سختی و تنگنا شدم و نیاز به دست رحمت خدا دارم تا گره از کارم باز کنه.

اللهمّ فک کلّ اسیر: این منم که سخت اسیر دنیا و زینتهاش شدم.

اللهمّ اشف کلّ مریض: این منم که بر اثر گناه زیاد قلبم بیمار شده.

و در آخر، زیباترین فراز این دعا:

اللهمّ غیّر سوء حالنا بحسن حالک...تا این قسمت رو میخونم یاد دعای سال تحویل میفتم: یا مقلّب القلوب و الابصار، یا محوّل الحول و الاحوال، حوِّل حالنا الی احسن الحال... زیباترین دعایی که به عمرم شناختم!

شب های قدر حقیر رو از دعای خیرتون بی نصیب نذارید.