سلام

می دونم تازه لباس مشکیتون رو عوض کردین. می دونم این چند روزه حسابی تو مجالس روضه امام صادق (ع) باصفا شدین. می خواسم زودتر خدمت برسم و من هم به وسع خودم عرض ادبی کنم. باور کنین حتی شروع به نوشتن هم کردم. ولی بعد کلی نوشتن و ویرایش کردن، همه مطلبم را پاک کردم.

اما الآن اومدم براتون روضه بخونم.

حق دارین بپرسین:آخه مرد حسابی، حالا چه وقت روضه خوندنه؟ هر کاری وقتی داره! (شما آخوندا) همین کارها را میکنین که مردم نسبت به خدا و پیغمبر بدبین میشن!

البته من هم جواب دارم:روضه ای که من قراره بخونم یه کم با روضه هایی که تا حالا شنیدین فرق داره. روضه من ممکنه تازه اشک چشمتون را خشک کنه و داد و بیدادتونا بلند!!! آخه ما عادت کردیم تو عزای اهل بیت (ع) فقط از نحوه شهادتشون (که انصافا برای یه دوستدار واقعی سنگینه) بگیم. برای همین ممکنه روضه من به دلتون نچسبه و من نمی خواسم مزاحم حال خوشتون بشم.

اما بریم سراغ روضه:

به این فکر کنین که امام صادق (ع) تموم عمرشون را صرف کردن که از معارف عمیق الهی که کم کم داشت تو جامعه اون روز کمرنگ می شد، یا بوسیله امامان ساختگی ذبح می شد، یا اینکه دچار پلیدی های فکری حاکمان و عالمان فاسد می شد، نگهبانی و نگهداری کنن. تو این راه شاگرد تربیت کردند، کلاس درس گذاشتند، بحث کردند، به سؤالات علمی مردم پاسخ دادند و خلاصه هرکاری که بگین انجام دادند... این بار شجاعت و شهامت این خاندان در میدان علم و جهاد علمی بروز کرد و در نهایت بر سر این آرمان جان خود را تقدیم دوست کردند.

چقدر دردناکه که پاکترین انسانها مردم را به راهی دعوت کنن که خیر خودشون در اونه و بخاطر همین شهیدشون کنن.

تا اینکه اسلام عزیز از اون مرحله سرنوشت ساز با سلامت عبور کرد و امروز به دست ما رسیده.

حالا چندتا سؤال:

چقدر تلاش کرده ایم که با معارف اهل بیت (ع) آشنا بشیم؟ اصلاً چقدر خودمون را آماده پذیرش کلام حق کردیم و به اصلاح درونمون پرداختیم؟ چقدر پایبند عملی به این معارف هستیم و در مقابل بی اعتنایی به این معارف حساسیم و دلسوزی می کنیم؟ آیا حاضریم در این راه جان و مال و عمرمون را مصرف کنیم؟

و چندتا مثال:

1-آیا ارتباط تلفنی با حرم امام عزیزمون حضرت علی بن موسی الرضا (ع) که این روزها بین ما شایع شده ما را از ارتباط قلبی با ایشون غافل نکرده؟ آیا رابطه امام و مأموم در معارف ما اینقدر سطحیه؟ آیا اویس قرنی نبود که بدون دیدن جمال ظاهری پیامبر (ص) به محبت رسید؟ چقدر امام را به خودمون نزدیک می دونیم؟

2-تاکی قراره در عزای امامان شجاع و مظلوم بقیع بر قبر خاکی اونا گریه کنیم؟ (که انصافا گریه دار است!)

آیا دوری جوامع اسلامی از فرهنگ زیبای اهل بیت (ع) مصیبت بزرگتری نیست؟

3-چقدر به اخلاق ناب محمدی (ص) پایبندیم و روابطمون را بر این اساس می سازیم یا اینکه فیلم های پرمحتوای تلویزیون استاد اخلاقمون شدن؟(یادمون نره بداخلاقی بیداد می کنه، حتی شما دوست عزیز!)      

همه ما در این مصیبت ها شریکیم و باید لباس سیاه بپوشیم و عزا بگیریم.

ببخشید که روضه من طول کشید. حالا می تونین هرچی انتقاد دارین (البته اخلاقی) بگین.