چند سالی است که با رونق گرفتن سریال های رمضانگاهی، توجه همگان، اعم از منتقدان ارزشی سینما، فرهیختگان و بخصوص روحانیون عزیز، به این نقطاه از خطه پهناور سینما معطوف شده است؛ به طوری که تا چندین ماه پس از رمضان، تحلیل و آسیب شناسی این سریال ها نقل و نبات هر وعظ و خطابه و هر منبر و نشست و تریبونی می شود و هر کس می کوشد از ریز ریز مسائل اجتماعی و مذهبی مطرح شده در آنها، نکته ای کشف و استخراج نموده، تعهد و رسالت خود را نسبت به سینما و تلویزیون ادا نماید و یا حتی گاهی نه از سر وظیفه، بلکه به عنوان باقیات صالحات، در این حوزه افاده فیضی نماید! چنانکه گویی تا مدتی معین، «نقد سینما و تلویزیون» بر همگان واجب عینی می شود و پس از پایان دوره جذابیت این مباحث و فراموش شدن این سریال ها در اذهان عمومی، تکلیف ساقط شده و منبرها، نشست ها،تریبون ها و نشریه ها تا رمضان آتی، با عالم سینما و تلویزیون وداع می کنند! گویی بزرگترین و مهمترین آفت سینما و تلویزیون ما در دل سریال های رمضانگاهی نهفته است! اما آیا به راستی، در محیط بسیار آلوده و آفت زده سینما و تلویزیون ما، اولویت نخست با سریال های رمضانگاهی است؟! آیا کارشناسان مذهبی ما تنها وظیفه دارند بر سریال های رمضانگاهی نظارت کنند؟درست است که متاسفانه در برخی از این سریال ها، بعضی مسائل مذهبی اشتباه طرح شده و یا پایمال شده است، اما آیا تاثیر این دست مسائل بر فرهنگ جامعه بیشتر است یا تاثیر غیر مستقیمی که از جانب بسیاری از فیلم های سینمایی، پیام های بازرگانی، مسابقات تلویزیونی و... به بدنه جامعه تزریق می شود؟!

مشکل دیگر، کیفیت نظارت کارشناسان فرهنگی بر حوزه سینما و تلویزیون است. متاسفانه نگاه روحانیون و کارشناسان فرهنگی ما، در اغلب موارد نگاهی از بیرون گود است؛ به این معنا که نقش تماشاچی خارج از صحنه را بازی کرده و منتظر می مانند تا زمانی که آب بر زمین ریخته شد و فیلم برای اکران در سینما آماده شد یا برنامه ای در تلویزیون به نمایش درآمد، به نقد و تحلیل و اظهار نظر می پردازند. این چنین می شود که سنتوری ها با صرف هزینه های مالی و هنری، تولید شده، سپس اجازه اکران نمی یابند و آنگاه مخفیانه در سطح جامعه گسیل می یابند و یا بزنگاه ها و مثلث های شیشه ای و موارد دیگری از این دست، پس از تاثیر گذاری در جامعه، مورد نقد و تحلیل قرار می گیرند و موج انتقادها و فریاد ها همه کرسی های رسانه ای را پر می کنند! به واقع چه تعداد از فیلم ها و سریال های ما با نظارت و دخالت مستقیم کارشناسان فرهنگی بر سر صحنه تولید، ساخته شده اند؟

در پایان این نکته را نیز متذکر می شویم که کاملاً روشن است که حساسیت نسبت به سریال های رمضانگاهی، با توجه به محبوبیت و ایام پخش آنها، ضرورتی اجتناب ناپذیر است؛ اما مشکل اینجاست که متاسفانه افراط در این حوزه و ضعف در تعیین اولویت ها، ما را از اهمّ معزلات تلویزیون و سینمای کشور غافل ساخته است.