از باغ مي‏برند چراغانيت کنند

تا کاج جشنهاي زمستانيت کنند

پوشانده‏اند صبح تو را ابرهاي تار

با اين بهانه که بارانيت کنند

يوسف! به اين رها شدن از چاه دل مبند

اين بار مي‏برند که زندانيت کنند

اي گل گمان نکن به شب جشن مي‏روي

شايد به خاک مرده‏اي ارزانيت کنند

يک نقطه بيش فرق بين رحيم و رجيم نيست

از نقطه‏اي بترس که شيطانيت کنند

آب طلب نکرده هميشه مراد نيست

گاهي بهانه ايست که قربانيت کنند